|
||||||||||
door Luc Nuyts |
||||||||||
Alice In Chains is één van de vier meest succesvolle bands die de ‘grunge’ beweging in Seattle heeft voortgebracht. Weliswaar destijds niet zo succesvol als Nirvana, Pearl Jam of Soundgarden heeft de band inmiddels wel meer dan 30 miljoen albums wereldwijd verkocht en mag ze 11 Grammy nominaties achter haar naam schrijven. Opgericht in 1987 door zanger/gitarist Jerry Cantrell en drummer Sean Kinney bestaat de band inmiddels 32 jaar, bassist Mike Starr en zanger Layne Staley vervolledigden de band. Zowel bassist Star als zanger Staley hadden een drugprobleem, Starr verliet de band al in 1993, na het maken van de band’s meest succesvolle album “Dirt”, en overleed uiteindelijk in 2011 aan een overdosis heroïne, hij werd vervangen door de huidige bassist Mike Inez. Zanger Layne Staley stierf aan een overdosis speedball op 5 april 2002 exact acht jaar nadat ook Kurt Cobain uit het leven stapte. Door het druggebruik van Staley stond de band tussen 1998 en 2004 ‘on hold’. De band besloot uiteindelijk toch verder te gaan met een nieuwe zanger en frontman, William DuVall. Hoewel de band tijdens de grunge periode groot geworden is heeft de heavy metal muziek zeker een grote bijdrage geleverd aan hun muziekstijl. Toen ze in 1987 startten met de groep was het woord grunge nog niet uitgevonden en speelde men alternatieve rock met wel wat metal invloeden, later heeft men de band als grungeband beschouwd. In deze formatie maakten ze verleden jaar hun zesde officiële studioalbum, “Rainier Fog”, genaamd naar de hevige mist die er bij Mount Rainier in Seattle opduikt. Een album dat weer een Grammy nominatie opleverde voor ‘best rock album of the year’ en een mooie aanvulling vormt op de catalogus van de band. Dat Alice In Chains nog steeds relevant is mag duidelijk wezen, een bomvolle AB-zaal maakt zijn opwachting voor het Seattle viertal. Aan elke kant van het podium een grote lichtbox, een batterij lichtspots boven aan het podium, het is duidelijk dat het visueel aspect niet vergeten wordt. Geen tijd voor wat opwarming onmiddellijk vol gas met het nummer “Bleed The Freak” gevolgd door het catchy “Check My Brain” uit het album “Black Gives Way To Blue” uit 2009. Een opvolger vinden voor Layne Staley was destijds niet makkelijk, de zanger had met zijn stem een grote impact op het geluid van de band, William DuVall laat nog maar eens horen dat hij een waardige opvolger is, het karakteristieke melancholisch tintje van Staley neemt hij bijna perfect over. Nieuw album, nieuwe nummers en deze kregen eveneens een plaats op de trouwens uitstekende setlist van de band. “Never Fade” uit “Rainier Fog” en later ook het titelnummer en “The One You Know” laten horen dat het nieuwe album vintage Alice In Chains is. “Never Fade” werd trouwens geschreven als ode aan de overleden Soundgarden zanger Chris Cornell en hun vroegere kompaan Layne Staley. Een heerlijke donkere riff opent “Them Bones” uit het succesalbum “Dirt” met knap gitaarwerk van gitarist, songsmid Jerry Cantrell. Trage broeierige riffs in mineur blijken een handelskenmerk te zijn voor Cantrell zo te horen in nummers als “Stone” en “Hollow”. DuVall ontpopt zich als een vlotte frontman die tijd heeft om wat handjes te schudden met de fans en vlot beweegt over het podium. Ook de meer rustige nummers zoals “Your Decision” en “No Excuses” zijn publieksfavorieten. De vocale harmonieën tussen zanger DuVall en gitarist Cantrell zijn al jaren een handelskenmerk van de band, ook hier kwijt DuVall zich vlot van zijn taak, de samenzang is nog steeds een meerwaarde. Alice In Chains heeft een trouwe schare fans, vele nummers worden vlot meegezongen, de armen gaan regelmatig de hoogte in bij de bekendere nummers en de band geniet ervan. “Nutshell” wordt opgedragen aan hun overleden kameraden, het rustige akoestische nummer krijgt een wervelende gitaarsolo als outro. “Man In A Box” uit hun debuutalbum “Facelift”, handelend over censuur, beëindigt de reguliere set. Al vlug staat men terug op het podium met het nummer “The One You Know”, Jerry Cantrell zingt de lead vocals in “Got Me Wrong”, zijn stem is wel wat zwakker als die van DuVall, maar het is het enige nummer waar hij altijd al de leadvocals voor zong. Finaal krijgen we natuurlijk nog het steviger werk uit “Dirt”, meebrullers “Would?” en “Rooster”, waarbij het publiek zich helemaal liet gaan, en uiteindelijk kregen we zelfs een eenzame crowdsurfer te zien.
|
||||||||||
